“Do you remember the song that was playing the night we met? No? but I remember every song I have heard since you left.”
― Lang Leav, Love & Misadventure. 

•••

Most often than not, there are things in life that has a greater impact than what it seems to be without being noticeable by the eye. People are almost certain that there is nothing constant in this world but change—who comes along inevitable, no pause, no gamble, no bargain.

—na siyang ayaw ni Winter, ayaw niya ng pagbabago. Iniisip palang niya ang salitang ito ay parang umiikot na agad ang sikmura niya sa kaba, para sakaniya ay ayos na kung ano man ang nakasanayan niya, kung saan kumportable, kung saan hindi siya papatayin sa kakaisip ng sariling uncertainties. Ayaw niya ng mga bagay na hindi niya pa nasusubukan, she'd rather die doing the same repetitive things over the course of her life than to try new and scary ones in this timeline. She was never a risk taker to start with, and she plans to stay in the same lane. 

Nabuhay naman raw siya ng maayos at peaceful sa dalawampu't tatlong taon mula ng isinilang siya sa mundo, at wala na siyang balak pang idadag sa routine na nakasanayan niya na—Work, Go home, Movie nights with Ningning and Giselle, Traveling alone, Alagaan si Sandy, at hintayin ang pagbabalik bayan ni Karina Yu mula sa states. 

Simple lang naman ang routine niya, di'ba? Wala raw siyang pakeelam kung boring ang tingin ng ibang tao sakaniya, ang mahalaga para sakaniya ay masaya siya on her own little world, ang tanong nga lang ay kung totoong masaya parin ba talaga siya. 

Inis niyang tinignan ang masungit na kondisyon ng kalangitan. Talaga namang ngayon pa ito nagbuhos ng napakalakas na ulan with matching kulog at kidlat pa, Medyo nababasa na ng ulan ang balikat niya mula sa tulo ng napakaliit na payong na nagsisilbing silungan niya ngayon, mahigpit ang yakap niya sa Marks & Spencer na paper bag na hawak niya using her free hand. Mabasa na raw siya 'wag lang ang dala dala niyang regalo para sa isang espesyal na tao sa buhay niya. 

Huminga siya ng malalim at napag pasiyahan nalang niyang tumakbo papunta sa local coffee shop sakaniyang harapan para makisilong, luminga linga muna siya para makasigurong walang sasakyan—ayaw pa raw niyang mamatay at gusto niyang pag nagkita sila ay buo pa ang katawan niya at nasa maayos na kondisyon.

Kaka-out lang kasi niya from work, simula grumaduate siya ay nanatili siya sa BPO Company na siyang pinapasukan niya noong estudyante palang siya. Sanay na sanay na siya sa nightshift at ayaw niya ng sumubok ng ibang trabaho kahit pa graduate siya ng Nursing noong college with latin honors, Summa Laude lang naman siya, registered nurse narin siya at naipasa ang PNLE with flying colors. Kaya grabe nalang ang panghihinayang ng mga ka-batch niya at mga tao sa paligid niya ng malaman nilang Winter chose to not practice her profession. 

Takot siya. Wala siyang tiwala sa sarili niya, so she decided to do what she have always known—ang maging agent ng BPO industry sa isang healthcare account. Masaya parin naman siya, she's getting a good pay, incentives, benefits, at mababait na workmates. But she still wonders how she'd be kung isa siyang ganap na nurse sa isang hospital ngayon—would she be happy? 

Nang makaupo siya ay inis niyang tinignan ang phone, mukhang dahil sa ulan ay naipit na sa traffic ang kaibigan niyang si Ryujin, sunod niyang tinignan ang oras at napa bunton-hininga, sana naman raw ay wag siyang ma-late. 6 AM ang out niya from work at 10 AM naman ang estimated na lapag ng eroplanong sinasakyan ni Karina, 8:34 AM na at hindi biro ang traffic na babagtasin niya sa kahabaan ng EDSA lalo na't malakas ang ulan at baha na ang ibang mga kalsada.

Bibili pa sana siya ng bulaklak para kay Karina, natagalan kasi siyang maligo at antok na antok siya. Halos dalawang araw narin kasi siyang walang maayos na tulog dahil queueing ang calls nila—idagdag pa ang balitang uuwi na si Katarina Yu sa pilipinas, hindi naman raw siya excited kaya the news kept her awake for almost two days. 

How can she even forget someone who gave her so much to remember? 

Aba't, three years rin ang hinintay niya para sa pagbabalik nito—along with their promise to stay with each other sa pagbabalik ng magandang kababata na siyang pinang hahawakan ni Winter. Simula ng umalis ito ng bansa para sa sariling pangarap, hindi siya napagod na maghintay. Because unlike her, Katarina is a risk taker; handang suungin ang hamon ng buhay. She had always loved the concept of meeting new people and finding new experiences. 

Contrary to what Winter feels right now about the rain, she's actually inlove with it—Pluviophile siya, she came to love the rain dahil sa mga kalakip na memoryang kasama ng ulan sa tuwing nagtatagpo sila nito. 

Mga sampung minuto pa ang nakalipas, nakita na niya ang kulay puting picanto sa tapat ng apartment building niya across the street kung nasaan ang coffee shop na sinilungan niya. Nag mamadali siyang umayos at halos patakbo nang lumabas sa naturang coffee shop, sa wakas raw ng panahon ay nag show up na ang kaibigan niyang si Ryujin with her white Picanto. Nag presinta kasi itong ihahatid niya ang kaibigan sa airport para sunduin ang kababa nitong labeled as a very special special premium friend. 

Maluwang na ngiti ang bumungad sakanya pagsakay niya sa passenger seat, napansin din niya ang mini bouquet of sunflower sa backseat. 

"You always bought one, I figured you'll be needing one today." Dahan dahang nag relax ang mga balikat niya at magaang nilagyan ang sarili ng seatbelt. When she's finally settled, nilingon niya ang katabi na nagsimula ng mag drive. "Thanks, RJ! Life saver ka talaga!" Itinaas baba lang naman nito ang kilay niya, they've been friends for three years now, nakilala niya si Ryujin a year after she decided to be a working student. 

"Magkano 'to? San mo binili? Wire ko nalang yung bayad!" Masayang ngiti niya, gusto niyang siya sana mismo ang bibili kaya lang ay gahol na talaga sa oras kaya naman she'll settle with what Ryujin has to offer, buti nalang talaga at RJ comes to save the day! "Wintot naman, alam mo namang Mcdonalds lang pang bribe sakin, matic goods kana!" Ang lawak lang ng ngiti nito, cheeky. 

Nagtataka nga siya kung bakit hindi rin umaalis si Ryujin sa industriya ng BPO gayong isa na itong ganap na engineer—sino nga ba siya para kwestyunin ang kaibigan kung isa rin siya? Unlike her, the latter is actually well off at gusto lang nito ng thrill sa buhay, grabe lang 'no? Ryujin's actually great in her cra