baby you’re all that i want

when you’re lyin’ here in my arms 

isn’t hard to believe  

we’re in heaven

 

 

"Tay! Umagang-umaga naka todo yang bryan addams niyo!"

 

 

"Bumangon ka na kasi riyan."

 

 

"Babangon na po."

 

 

Oops teka, walang introduction. Ako nga pala si Winter Pamintuan ng Brgy. Sto Cristo, 22 years old! Naniniwala sa kasabihang maging mabait wag lang manakit.

 

 

Hindi ako nakapagtapos na kolehiyo dahil isang tricycle driver ang tatay ko habang labandera naman ang nanay, meron akong dalawa kapatid. Babae at lalaki.

 

 

Ako ang bunso sa pamilya namin, kapos kami kaya wala ni-isa samin ang nakatungtong ng kolehiyo.

 

 

Ang kuya ko ay nagt-trabaho sa isang paresan sa kanto namin habang ang ate ko naman ay naghahanap pa ng trabaho.

 

 

Gusto ko mag aral ng kolehiyo at makatapos sa kursong nursing. Kaya naisip ko imbes na maging pabigat sa pamilya ko, naisipan kong maghanao ng trabaho.

 

 

Taga deliver ng parcel

 

 

shapee

 

 

shapee 

 

 

shapee

 

 

Tama na introduction, heto nga't nag-aayos na suot ko syempre as usual long sleeves na puti dahil mainit at itim na pants ternohan pa ng itim na rubber shoes na nabili ni nanay sa ukay-ukay.

 

 

"Winter!!"

 

Nanay ko yun at ang megaphone niyang bibig.

 

"Po?!"

 

"Baba na nak! Kakain na!"

 

Agad akong nag ayos at nag i-spray ng pabango.

 

Amoy baby na mukhang mommy.

 

Cheret!

 

 

Naka baba na ko at bumungad sakin ang tatay kong nakaupo sa upuan at ang nanay ko na nagsasandok ng kanin.

 

 

"Ano po ulam?" Tanong ko.

 

 

"Tingnan mo jan sa ref."

 

 

"Nay wala naman tayong ref eh." Sabi ko at sabay kamot ulo

 

 

Hoy wala akong kuto ha! Eme ka jan!

 

 

Narinig ko namang tumawa si tatay, loko siya ah!

 

 

"Edi wala tayong ulam, common sense anak."

 

 

MAMA KO HUHUHUHU

 

 

"Bakit po wala?"

 

 

"Hindi ako nakabili, meron jan toyo yun na lang."

 

 

Bigla naman sumulpot ang kuya kong naka bihis na, papasok na ata sa trabaho niya.

 

 

 

"Nay, heto po pera. Ibili niyo ng uulamin natin sa susunod na araw, 'yan lang po muna ngayon baka sa katapusan na po ako makapag bigay ulit." Sabi ni kuya sabay abot ng pera kay nanay.

 

Isang libo at limang daan iyon, kasya na yun samin sa totoo lang.

 

 

"Nako salamat anak, pasensya na kayo ha. Kapos pa nga kita ng nanay dahil madalang lang ang nagpapalaba ngayon."

 

 

"Oo nga nak, mahina rin ang pasada ko sa nakalipas araw." Sabi ni tatay.

 

 

Napa kagat na lang sa ako sa loob ng pisngi ko.

 

 

Ito ang isa sa mga rason kung bakit ko gusto mag aral na kolehiyo.

 

 

Ang mai-angat ko ang pamilya ko sa kahirapan.

 

 

"Nay, Tay, ayos lang ho. Wag po kayong mag alala kaya na namin yan nila kuya." Sabi ko.

 

 

Natawa na lang ang magulang namin

 

 

"Nako bert, hindi nga tayo swinerte sa buhay pero tingnan mo nga naman hano. Ang swerte natin dahil may mabubuti tayong anak." Sabi ni nanay sabay kurot sa pisngi namin ni kuya

 

 

Masakit siya ah, hmp!

 

 

Ang cheeks ko..

 

 

"Tama ka nga soledad, nabiyayaan tayo ng masisipag at mabubuting anak." Dugtong pa ni tatay.

 

 

"Ano ba yan nay tay umagang-umaga nagda-dramahan tayo. Nay paabot na po ng toyo." Sabi ko na ikinatawa nila

 

 

"Alis na po nay tay." Paalam ni kuya sabay mano sa magulang namin.

 

 

"Hindi ka na kakain?" Tanong ni nanay.

 

 

"Hindi na po, malalate na rin po ako."

 

 

"Sige, ingat ka anak."

 

 

"Bye kuya, uwi ka pares mamayang gabi ha." Sabi ko at nag thumbs up naman siya sakin.

 

 

"Oh siya, magsi-kain na tayo."

 

 

Sarap adobong kanin

 

                                         —