They're on their fifth plate already, at doon lang sila parehong sumuko.

"Daki..." Winter called with her little voice. The woman glanced at her quickly.

"Hm?"

"Full na ako..." She rested her back, rubbing her tummy. Karina looked at her for a little while, and there she realized... Suot nga pala ni Winter ang damit niya. "Daki?"

"Oh," Gulat niyang sabi as she blinked three times, making Winter giggle. "ano nga ulit? Busog ka na?" The smaller nodded cutely. Tumango naman din si Karina at isinubo ang last bite niya. "Pahinga lang tayo saglit, para hindi sumakit ang tagiliran mo kung malayo man ang lakarin."

"But it's gonna be boring..."

Boring... Alam ko 'yan! Pero... Hindi naman ako boring kasama, 'di ba? Gustong gusto kaya ako ng mga dayuhan sa kubo namin. Karina frowned as she thought.

"Saglit lang naman, Winter. Pababain mo lang mga kinain mo."

"Okay..." She answered in a whisper, before leaning in. "Kwentuhan mo na lang ako? Para hindi ako mainip."

"Kwentuhan? Ano namang gusto mong malaman?"

"Anything? Kahit anong p'wede mong masabi. Kahit about your kubo, or this province. Anything."

"Sige..." Karina drank her water, wiped with a tissue as she sat properly.

Sa totoo lang, marami na rin siyang nakausap katulad kay Winter. Gustong magpa-kwento, o mahilig sa daldalan. Pero ni isang beses, never niyang sinamahan ang kahit na sino. Kahit pa mga foreigner o yayamaning tao na umaaya sa kaniya, hindi siya kailanman nag bigay ng oras sa mga ito. Pero si Winter.

Tanging si Winter lang.

"Kung tungkol ba sa sarili ko ang i-kwento ko, maiinip ka pa rin?"

Winter shrugged, leaning closer. "What did I say, Daki? Kahit ano nga."

She nodded then, and cleared . Hindi naman ito ganoong ka-personal sa kaniya. Kung tutuusin, gustong gusto niyang kinukwento ang buhay niya sa mga taong gusto siyang makilala. Like what people would say, Karina is really very transparent. She's so true to everyone and herself, and you really can tell that she doesn't have time to pretend, nor fool anyone. Hindi naman niya kailangang mag panggap. Because she knows, that's what people would love about her.

Is that she is true, and most especially, she is Karina herself.

"Dito talaga kami sa Elyu, wala kaming ibang tirahan kundi ang kubo namin doon, kung saan tayo natulog." She chuckled, "ang pinagkaiba lang eh, noon kasi, mas mahirap kami. Talagang alam mo 'yun? Walang makain, kung hindi mangingisda ang Lolo at Lola ko, wala kaming kakainin sa buong linggo." she sighed after thinking about it, and continued. "Pero simula nung naiwan na akong mag-isa sa mga Lolo at Lola ko, sumubok na silang mag tayo ng negosyo, 'yun nga ay ang kubo namin. Masarap naman talaga mag luto ang Lola ko kaya dinadayo at sinusubukan pa rin ng iba, 'yun nga lang, hindi na gano'n ka-lakas tulad ng dati, eh. Ang dami na kasing mamahaling kainan doon ngayon."

Winter's eyes widened at what she just heard, at napaayos naman ng upo. "May kainan kayo?!" Gulat niyang tanong.

Karina nodded, all smiley. "Oo. Kasama 'yun sa kubo namin. Puwedeng mag kape at kung ano pa. Hindi nga lang mamahalin ang mga gamit doon."