"Siguro... meeting Maloi 'yung

pinakamagandang nangyari sa buhay ko.

And I will never get tired of saying that."

—

"Turns out... Colet wasn't really looking at Jho back then.

Because she was looking at me...

She was looking at me before she even knew my name." 

 

----------------------------------------------

 

 

"Finally nakauwi ka na, Colet."

 

I smiled at my girlfriend, Maloi, as I removed my blazer. Si Maloi kasi ang sumalubong sa akin nang pagpasok ko sa condo, may hawak pa nga siyang ballpen kaya alam kong nag drawing na naman siya habang hinihintay akong. Normal na iyon sa kanya, hintayin niya man ako, nagpapahinga man siya, or wala siyang ginagawa ay ilalabas niya ang notebook at ballpen niya para mag scribble ng art.

 

She's always this artsy woman, while me? Ewan.

 

"How was your day?" Tanong niya. "How was law school? Did something good happen?"

 

Nginitian ko siya. "Okay lang naman. Ikaw ba, Loi? Kamusta ang pag review?"

She's reviewing for the upcoming Licensure Examination for Teachers next month kasi.

 

Nginitian niya lang ako at hinawakan ang braso ko para hilahin ako papuntang kusina. Nag pahila nalang ako sa kanya dahil wala naman ako laban — at pagod na rin siguro sa nangyari kanina sa school. Nang makarating kami sa kusina ay may mga nakahain na pagkain.

 

"Mamaya mo na ako kamustahin dahil alam kong gutom ka," saad habang nakangiti siya nang malapad sa akin. "Nag order ako ng mga gusto mong ulam kasi alam kong kapag umuwi ka ngayon, pagod ka at gutom. Plus... isn't today the day of your case analysis — "

 

"Hindi ako naka-sagot sa recit, Loi," putol ko sa kanya bago pa man niya tapusin ang sinasabi niya. "Hindi ko nabasa nang mabuti 'yung case na binigay sa'kin. Hindi ako naka-sagot. Loi, hindi, eh... kaya sorry, nag sayang ka pa ng pera para sa'kin."

 

She chuckled softly and gestured for me to sit in front of the stool at the countertop. She brought over one of the dishes she ordered, which was carbonara, and then went behind me to give me a hug from behind.

 

"Sayang ang pera?" She chuckled softly again and rested her chin on my shoulder, so I turned to look at her. She just gazed at me, smiling. I held onto the hands wrapped around me from her embrace behind me. "You're working hard, Colet, at nakikita ko 'yon. Hindi sayang ang pera dahil sa'yo kasi you deserve it. Ano naman kung hindi ka naka-recit ngayon? Colet, ang daming araw para bumawi, ang daming araw para bumangon."

 

Halata sa mata naming dalawa na pagod kami — sa pag rereview, sa cases, sa lahat. But here she was, ginagawa pa rin ang lahat para sa akin, para sa amin. Kaya sobra ko siyang na-appreciate dahil sa nakakapagod kong araw, nagpapasalamat ako dahil meron akong siya —

 

Meron akong taong uuwian.

 

"Loi... salamat kasi at the end of the day, nand'yan ka — nakakapagod man 'yung araw, okay lang dahil meron akong ikaw. Salamat talaga, Loi, kasi meron akong ikaw. I don't know what I'd do without you, Loi."

 

Tumawa lang siya at hinalikan ako sa pisngi bago umupo sa tabi ko. "So... ano? Pasado na ba 'ko?"

 

Kumuno