Morning has come another day…I must pack my bags and say goodbye…goodbye…

Hindi niya alam kung malas lamang ba talaga siya siya talaga lamang na pinaglalaruan siay ng tadhana dahil maging ang tugtog sa radio ay ipinamumukha sa kanya kung ano ang napagdesisyunan niyang gawin nang araw na iyon.

Maigi na nga lamang at may schedule ng araw na iyon ang lalaking dahilan kung bakit siya aalis. Ayaw rin kasi niyang makita pa ng lalaki dahil mapurnada pa ang kanyang plano. Isang tingin pa lamang kasi nito ay  baka makalimutan nanaman niya ang mundo.

“Ate Ivy, will you turn that thing off? Masisiraan na ako ng bait eeh.” Ang kaibigan kasi niyang si Ivy ang nagmamaneho at pangunahing salarin sa pagpapatugtog ng kantang iyon.

“Bakit? Tinatamaan ka kasi? Maigi nga yan at nang matauhan ka.”  Nakaismid na wika ng kanyang kaibigan.

“Are you really sure about this?” Tanong sa kanya ni Leeteuk na nakaupo sa passenger seat ng kotseng sinasakyan nila.

“Sure about what?”

“About leaving without even saying a word to Heechul. We all know that he loves you and he’ll definitely loose his sanity kung bigla ka na lang mawawala.”

Muli nanamang nagumpisang tumulo ang kanyang mga luha dahil sa sinabing iyon ng lalaki. Pakiramdam niya ay may invisible na kamay na kumukurot sa kanyang puso.

“If he really loves me then he should’ve told me. Iyon lang naman ang hinihingi ko sa kanya eeh. Ang sabihin niyang mahal niya ako.”

“I’ve been trying to keep myself from saying this because it will make me sound a little pathetic but you know, in love, you don’t always have to say something, sometimes all you have to do is to feel.”

Saglit siyang nawalan ng imik dahil sa sinabing iyon ni Leeteuk. What he said was not pathetic at all. Tama nga naman kasi ito, may mga bagay bagay na hindi na kailangang sabihin at sapat na damahin na lamang. Ngunit wala na, huli na ang lahat. Wala nang makakapagbago pa ng kanyang isip.

“We’re here.” Basag ni Ivy sa katahimikang bumalot sa sinasakyan nila.

“Bye Ate Lei.” Isa isang yumakap at nagpaalam sa kanya ang kanyang mga kaibigan at empleyado sa café na sumama sa paghahatid sa kanya sa airport.

“Goodbye.” Nagsimula na siyang magmartsa patungo sa loob ng paliparan nang biglang may yumakap sa kanya mula sa kanyang likuran.

“Not because I gave you the permission to love doesn’t mean that you can leave whenever you feel like it.” Nanuot sa kanyang puso ang mga salitang binitiwan ng lalaki kasabay ng muling pagrigodon ng kanyang puso.

“Heechul.” She whispered.

“Aalis ka ba talaga nang hindi man lang nagpapaalam sa’kin?”

“Yes.”

“Why?”

“Because this is what I think is the best for the both of us.”

“What you think?” Hinarap siya ng lalaki pero iniiwas niya ang tingin rito dahil hindi niya kayang salubungin ang mga mata nitong kumakastigo sa kanya, at sa kanyang puso. “Paano naman ako Lei? Paano naman ang iniisip at nararamdaman ko? Hindi na ba importante iyon? Wag ka namang maging selfish Lei.”

“Oo Heechul, selfish na ako kung selfish kaya dapat mo na akong kalimutan.” Sa wakas ay nagkaroon siya ng lakas para lingunin ang lalaki. “Burahin mo na ako sa buhay mo. Just pretend that you never met me.” Tuluyan na niyang nilagpasan ang lalaki matapos niyang bitiwan ang mga salitang nakapagpagulat sa lalaking noon ay tahimik na lamang na nakatayo at pinapanuod ang kanyang bawat hakbang.

“Lei.” Tawag ni Heechul sa kanya bago siya tuluyang nakapasok sa paliparan. “Makasarili ka nga.” Laking gulat niya nang muli siyang yakapin ng lalaki, mas mahigpit kaysa sa nauna. “But you know how to love and you started loving someone, you’re starting to be selfless and that’s one of the reasons why I fell for you.”

Be strong Lei. Wag kang bibigay. Malapit na malapit na kasi siyang bumigay sa mga salitang binitiwan ng lalaking hindi pa rin siya pinakakawalan.

“Thank you Heechul. Now…let me go.” Bahagya niyang itinulak ang lalaki at hindi niya napigilan ang sariling madisappoint dahil agad agad din siya nitong binitiwan.

Why Hee? I know I’m being a right now..but why did you let me go just like that? I thought you’re not gonna let me leave you.

Tinitigan niya ang gwapong mukha ng lalaki bago niya ipinagpatuloy ang pakiramdam niya ay pagkahaba habang paglalakad patungo sa pinto ng paliparan.

“Akala ko ba mahal mo ako?”

For the nth time, muli niyang nilingon ang lalaki kasabay ng pagsasalubong ng kanyang mga kilay.

“Oo Kim Heechul! Mahal na mahal kita pero sa tingin mo ba sapat na iyon”

“I think so.” Mabilis nitong sagot.

“Oh yeah?” She smirked. “Well it’s not! Kulang na kulang pa na mahal lang kita Heechul. Kulang na kulang pa iyon.”

“Then what do you want me to do then?” Heechul grabbed her hand. “Anong gusto mong gawin ko para hindi mo na ako iwan?”

Iling na lamang ang kanyang naisagot sa lalaki matapos pilit na bawiin mula rito ang kanyang kamay.

“Just tell her you love her you idiot! Damn it Kim Heechul! I never thought that you’re this stupid.” Singit ni Ivy sa usapan.

“What?” Nilingon ng lalaki ang nagsalita

“Yes Heechul, all that she needs to hear from is that you love her pero hindi mo iyon mabigay sa kanya.” Dadag pa ng kanyang kaibigan.

“Lei.” Ibinaling muli sa kanya ng lalaki ang atensyon.

“I have to go Heechul. Mallate na ako sa flight ko.” For the last time, tinalikuran niya ang lalaki at tiniyak niyang hindi na niya ito talaga muling lilingunin pa.

“I love you Lei. Saranghae. Mahal kita.” Deklara ni Heechul na naging dahilan para tuluyan nang tumulo ang kanyang mga luhang ilang oras na rin niyang pinipigilang tumulo. “Mahal na mahal kita Lei. Please don’t go… Please don’t leave me…” Muli siya nitong niyakap mula sa kanyang likuran at hinawakan naman niya ang kamay ng lalaki.

She loves that guy so much pero may mga bagay nga talaga sa mundo na hindi itinadhanang mangyari..at isa na roon ang pagibig na pinagsasaluhan nila ni Heechul. She needed to go…she had to.

“I love you too Hee, but it’s too late. We have to let go.” Pilit niyang inalis ang mga bisig ng lalaki na kapapulupot sa kanya pero di hamak na mas malakas pa rin ito sa kanya.

“Hindi ba sinabi ko naman sa iyo noon na kapag umalis kita hinding hindi kita hahayaan but I don’t think I can you stop from leaving. Pero ipinapangako ko, hahanapin kita…kahit saang sulok ka man ng mundo nandoon. I will do everything just to find you.”

“No Hee, don’t look for me. Move on with your beautiful life and forget about everything that happened between us..even me.”

“But we love each other.”

“I know at kuntento na ako roon.”

“Well I’m not.”

“Let go Heechul.” She hissed at sinunod naman siya ng lalaki. “If we really are meant for each other then we will be together in the future; but for now, I think we should part ways and let go of each other.”

Hindi na muli pang umimik ang lalaki kaya naman hindi na niya napigilan ang sariling lingunin ito at siilin ng halik sa mga labi.

Goodbye kiss.

“I will let you go but please do not expect me to erase you from life, from my heart. Ikaw ang kauna-unahang babaeng minahal ko at nakakasiguro akong  ikaw na din ang huli. I will let you leave but you have no choice but to bring my heart with you.” Heechul stated after their bittersweet kiss ended.

Lumuluhang tinahak niya ang daan patungo sa pintuan ng paliparan at alam niyang oras na pumasok siya roon ay wala nang balikan. Oras na pumasok siya roon ay napakaliit na ng pagasang makapiling pa niyang muli ang lalaking itinatangi ng kanyang puso, but she still did. Masakit pero waka na siyang karapatan pang magreklamo, siya mismo ang pumili ng landas na iyon at hindi na niya iyon maaring bawiin pa. Habang buhay na lamang na mananatiling parte ng isang napakagandang panaginip ang ilang buwang nakapiling niya ang lalaking minsan niyang hinangaan, at habang buhay na mamahalin.