I sighed as I looked around once more to look for stuff I might've missed bringing. I stopped scanning when a certain object caught my attention—a small box of berocca.

I let out another deep sigh. Na-alala ko na naman ang mukha niya. It still amazes me how his face can ruin my mood for the entire week.

I clicked my tongue as I whispered to myself,

"He's so annoying."

I was waiting for Winter inside the room. She excused herself kanina kasi need niya raw gumamit ng restroom.

I was standing there quietly until may biglang tumawag sa pangalan ko.

"Hey, Karina!"

I looked back, only to see Sungchan running towards me. He's holding his bag straps like a lost kid, asking for candy. I remained staring with my brows raised higher than normal, enough for him to understand what I meant.

"Sorry sa abala, tatanong ko lang sana kung naka-alis na si Winter?" he asked, gasping for air, as he stood right in front of me.

"Why?"

"Ah, ano kasi.." he was tiptoeing, thinking if he should tell me about his thoughts, "Uhm, so naka-alis na siya?"

I chuckled.

Not to be the bad person here, pero feeling ko ang laki ng kasalanan niya sa 'kin nu'ng past life namin, na hanggang ngayon ay kuhang-kuha niya pa rin ang inis ko. I have high tolerance when I deal with people like him naman, pero 'di ko ma-explain bakit iba 'yung dating ng inis ko sa kaniya. He's really not the person I'd like to exchange small talks to. Hihinga pa lang siya parang naiinis na kaagad ako. It's really that bad, I don't even know how's it possible.

"Yes, she went home already. Kanina pa nadismiss 'yung klase, did you assume na dito ulit siya matutulog?" I said sarcastically.

Who knows? Baka naghahanap na naman siya ng chance para makalapit kay Winter, gaya nang pagbabantay niya rito kaninang umaga habang natutulog siya.

His tactics are lame.

​​​​​​"Hindi naman sa gano'n. May ibibigay lang kasi ako sana sa kaniya."

"What is it?"

He bit his lower lip, contemplating whether he'd trust me enough to relay his 'gift' or whatever he calls it.

"Mukhang madalas naman kayo magkasama kaya ipapa-abot ko na lang siguro 'to sa 'yo," he said monotonously, probably because naramdaman niya na hindi ko siya gustong kausap, "Here, at saka pakisabi na rin na bawasan na lang niya ang pag-inom ng kape."

Nag pantig 'yung tenga ko.

Ano'ng gusto niyang sabihin? Na masama pa 'yung pag-bigay ko ng kape kay Winter kanina?

"Why not?"

He smirked, though it's like he's trying to hide it from me. It's no use, though; I'm good at reading expressions and body language.

"Ah, nabanggit niya kasi sa 'kin na napasobra siya sa pag-inom ng kape kagabi kaya't hindi siya masiyadong nakatulog. Mukhang 'yon din yata 'yung dahilan kung bakit sa classroom na siya natulog kanina," pagmamalaki niya sa 'kin nang nakangiti, at ini-abot ang box na kakakuha niya lang sa loob ng bag niya, "Here, makikisuyo na lang kung p'wede mong ibigay kay Winter 'pag nagkita kayo. Salamat."

I laughed internally, but only for two reasons. First, I know the real reason why she didn't get enough sleep last night. Second, mukhang gumawa lang ng excuse si Winter kay Sungchan nu'ng tinatanong siya nito about sa kakulangan niya ng tulog. Because if that isn't the case, then how come he doesn't know na dahil sa maingay na kapitbahay niya 'yung reason bakit siya napuyat?

I can't help but laugh.

Isn't he too proud for nothing?

——

"Finally, sinagot na ng Diyos ang panalangin ko." I heard kuya Chanyeol speak as I got down here sa living room mula sa kwarto ko.

I tiptoed my way sa kusina kung sa'n ko narinig ang boses niya. He's talking to Mom, magkatabi silang nag-uusap habang si Mommy naman ay naghuhugas ng mga plato.

"Anong panalangin?"

"Na mag-apartment na 'yung bunso mo dahil masiyado siyang maarte rito sa bahay." he said na parang inis na inis pa ang boses.

I rolled my eyes at dahan-dahan pumunta sa likod niya para hampasin siya nang malakas.

"Who's maarte?"

"Aray!" he squealed as he caress his already reddened arm dahil sa hampas ko, "You see that mom?! Hindi lang maarte, mapanakit pa!"

"Hindi kaya, I'm just showing you affection." I teased, nilabas ko pa 'yung dila ko para mas inisin siya lalo.

Sinamaan niya lang ako ng tingin bago sumagot ng, "Wow! Ang ganda ng love language mo ha, physical abuse." 

Natawa lang ako sa sagot niya at bumaling kay Mommy na sa ngayon ay kulang na lang ay takpan ang parehong tenga dahil sa ingay ni Kuya.

"Oh right! Mom, I forgot to tell you na si Ate Irene nga pala 'yung owner no'ng tutuluyan kong apartment." I said sabay kuha at subo ng hotdog mula doon sa inaayos na breakfast ni Kuya.

I continued chewing on my food until I noticed how my mom and my brother remained silent after ko magsalita. Tumingin ako sa kanilang pareho at napansin na parang gulat na gulat sila sa 'kin.

"W-What? Bawal ba bawasan 'yung hotdog?" I nervously chuckled at kamuntikan ko nang iluwa 'yung hotdog sa bibig ko dahil parang gumawa ako ng kasalanan.

"Irene...as in your Ate Irene? Joohyun?"

"Yes?" I answered, more like asking.

Nagsalubong lalo ang kilay ko nang maihulog ni Mommy 'yung sandok na hinuhugasan niya. Even si Kuya Chanyeol ay napatigil din sa ginagawa niya.

Weird, bakit parang multo naman si Ate Irene kung makapag-react sila sa sinabi ko?

"Ang tagal ko nang walang naririnig na balita mula sa batang 'yon simula no'ng nagkaroon sila ng problema ng Tito mo," my mom sighed sabay pulot do'n sa nahulog niyang sandok, "I'm just glad na she's doing well."

Wait, naguguluhan ako. Ano'ng problema? Ang alam ko lang ay busy sa pag-aaral si Ate Irene dati kaya't umalis muna siya sa bahay. Pero hindi ko alam na may iba pa palang nangyari?

"Bakit parang hindi ka man lang nagulat? Siguro matagal mo nang alam na nadoon siya 'no?" usisa ni Kuya Chanyeol dahilan para mas lalo akong maguluhan.

"What? Hindi ah! Last week ko nga lang siya nakita ulit." depensa ko.

What am I missing?

"Oh siya, we'll come with you tomorrow pag lumipat ka ng bahay. I'd like to see your Ate Irene as well."

"Sama rin ako!" Kuya Chanyeol exclaimed dahilan para tampalin ko ulit 'yung braso niya.

"There's no way I'm letting you come with us," I glared at him pero nagtago lang siya sa likod ni mommy, "In fact, baka kulitin mo lang si Ate Irene para ireto ro'n sa barkada mong mas maliit pa kaysa kay ate."

"Hoy! Kahit maliit si Suho, gwapo naman 'yon 'no!" he said in defense. Inambaan ko lang siya ng isang suntok na hindi ko naman maitutuloy dahil nasa likod siya ni Mommy. My God, Kuya Chanyeol is just plain dumb; I ought to knock the living stupidity out of him.

But despite all that, I could only roll my eyes and answer, "Whatever."

Just to end this discussion with him.

——

"She's not replying." I gloomily whispered. Hindi na naman siguro naka-open 'yung wifi niya. She told me na baka she might be busy reviewing this weekend dahil may quiz kami next week, and here I am, abala mag-lipat ng mga gamit sa halip na mag-aral.

And whose fault is that?

Exactly mine.

"Who?" my mom asked.

"A friend of mine." I replied.

"May kaibigan ka?" Sabat ng kuya ko na kasalukuyang nag-ddrive. 'Yun lang talaga 'yung pumipigil sa 'kin para hindi ko iumpog ang ulo niya sa manibela. Gusto ko pang mabuhay. Pinayagan ko lang siyang sumama sa 'min dahil walang ibang magbubuhat ng mga gamit ko. If I could do it by myself then hindi ko siya isasama.

I rolled my eyes at him at hindi na lang pinansin ang sinabi niya.

"If Ate Irene gets mad at me for not telling her about you guys visiting, I swear I'll get mad at you two as well." I warned.

"Whoa, chill." Side comment ulit ng kuya ko.

"No worries, baby. Irene is a good kid. I know she'll understand us. Besides, it's your tito she's trying to avoid, hindi naman tayo." my mom explained from the back seat. She even gave m