“Did you visit our booth nung Univ Week?” Tanong sa akin ni Karina na kasabay ko papunta sa karinderya sa tabi ng school. Bibili kami ng lunch namin. Excused kami for the whole day dahil bukas na ang launch ng first production ng SLC. Last week na rin to ng term. Pagod na pagod na ako.

 

Umiling ako, “Hindi eh…” Bukod sa sabay yung practices namin nun, natutulog lang ako sa free time na meron. Yung booth lang nila bud ang nabisita ko.

 

“That’s too bad. We had stickers and stuff.” Madalang ko marinig itong si Karina na magsalita sa Tagalog. Sa magtatatlong linggo na naming magkasama, lagi siyang nagi-Ingles.

 

Onti na yung tao nang makapasok kami sa loob ng eatery. Paubos na rin ang mga putahe nila. Dalawang ulam ang kinuha ko, ginisang upo at adobong pusit. Yung kasama ko, pork bistek lang ang binili. Dumaan kami sa 7-11 sa malapit para bumili ng inumin namin. Tubig sa kaniya, Mountain Dew sa akin.

 

Nakasalubong pa namin si Liz nung papasok kami ng building, “Win!” Binati ko siya, “Hello, Karina.”

 

“Pauwi ka na?”

 

“Punta akong Silang,” nahihiya niyang banggit. Dun yung building ng mga Accountancy students. Kikitain niya si Wonyoung.

 

Ngumiti lang ako, “Taga COA ka na pala?”

 

Umiling siya at tinapik ako ng marahan sa balikat. Mukhang talagang nagkakamabutihan na yung dalawa, baka bukas makalawa, maging official na sila. Based sa nakukwento niya, mutual na yung commitment at effort na pinapakita nila sa isa’t isa. Natutuwa ako para sa kaniya.

 

We settled sa isang vacant na classroom para kumain. Nung nagyaya si Karina bumili ng pagkain, akala ko mapapasabak ang wallet ko. I didn’t peg her as someone na marunong kumain sa mga karinderya. Siya pa kasi nag-suggest na dun na lang kami bumili ng food. Agree naman agad ako.

 

She’s slowly growing on me.

 

As for her friend. Hindi ko na siya masyado nakikita, kaya parang nawawala na rin yung pagka-crush ko sa kaniya. Pag nagkita ulit kami, for sure babalik na ulit to. Ganun kasi ako.

 

Sa social media ko na lang siya nakakasalimuha. By salimuha, I mean, I like her stories. Nagre-reply rin ako pero our conversations are cut short kasi hindi siya marunong mag-reply sa akin. Nakakalungkot. Hay…

 

I don’t bother bringing her up sa mga usapan namin ni Karina dahil sa nangyari nung nakaraan. Medyo ilang pa ako nung sunod na meeting namin pero she was cool about it, wala lang sa kaniya. Ako lang yung nagisip ng sobra.

 

I offered her some of my food, “Gusto mo?” Nilapit ko yung plastic sa kaniya.

 

“Allergic ako sa seafood.”

 

“Lungkot naman ng buhay mo,” I said, without much thought.

 

Tumawa siya, “It’s alright. I get by.”

 

“Hindi ko ma-imagine na hindi ako makakain ng sinigang na hipon, tsaka fish fillet.”

 

She smiled at me, “Well, buti na lang at ako yung may allergy sa seafood.”

 

Nagtuloy-tuloy ang usapan namin for another 30 minutes, hanggang sa matapos kami sa pagkain. We headed sa Media Lab, naabutan namin yung ibang presenter na naghahanda na para sa segment nila bukas. As for my group, we’ve done our part earlier this week. Para dun sa out-of-campus news, pinuntahan namin ang ilan sa tourist spots ng city para mag-interview sa mga locals at mga turista.

 

Isa si Karina sa DJ sa pang-hapon na part ng production. Recorded yung kanilang segment kaya naman magaan ang pakiramdam nito. Although, kahit ata live sila okay lang sa kaniya ito. Nakaka-inspire talaga yung confidence niya.

 

“Winter, pwede hingin yung transcript dun sa article niyo?” Ryujin approached me. Siya pinakaka-close ko sa grupo namin. Kami lang magka-batch, friendly rin siya. Lagi niya ako nilalapitan.

 

I reached for my bag, “Okay na yung inyo?”

 

“Kakatapos. Pina-print na namin kay kuya Hoshi.” Inabot ko na sa kaniya ang bond paper na may laman ng news script namin.

 

Puro mga taga CEA ang technical team namin. Ang susungit nila. Si kuya Seungkwan lang yung approachable. Si kuya Wonwoo at ate Nayeon, parang laging mainit ang dugo sa amin. Patago namin silang inaasar. Bagay sila, parehong may anger issues.

 

I nudged Karina sa tabi ko. “Tignan mo sila,” sabi ko ng pabulong at tinuro yung dalawang ME students.

 

“What’s up with them?” she asked curiously.

 

“Bagay sila.”

 

“I know a pair na mas bagay sa kanila.”

 

Tinaasan ko siya ng kilay, “Sino?”

 

She simply smirked, “Secret.”

 

Nangaasar ba siya? Bakas ang pagkalito sa mukha ko, pilit kong iniisip kung anong ibig sabihin niya. May ibang couple ba dito sa SLC? Tinutukso niya ba ako kay Heejin? Pinanliitan ko siya ng mata at muling tinanong kung sino yung tinutukoy niya.

 

“Okay! Test run, everyone,” sigaw ng supervisor namin.

 

We settled sa gilid at naupo sa floor. Unti lang kasi seats dito sa lab.

 

Nagpalakpakan kami nang marinig namin ang buong flow ng production. Ang galing ng mga announcer namin. Nagulat ako sa boses ni ate Dahyun, ibang-iba yung normal speaking voice niya sa DJ voice niya. Kudos rin kay Karina. I complimented her and she did the same back.

 

Nakailang pasada sila ng reminders para sa gagawin namin bukas. 7 AM ang call time namin! Ang aga, oh my god… Sana makabangon agad ako ng ganong oras. Pinili ko to, paulit-ulit din ang paalala nila sa amin na we need maximum commitment and effort for this.

 

Our group had to stay back a bit longer than the others para sa designation ng field work bukas. Saktong 5PM nang makaalis na kami. Gulat pa ako nang makita ko si Karina na nakaupo sa labas. Nagpaalam na siya sa akin kanina ah.

 

Nilapitan ko siya, “Akala ko umuwi ka na?”

 

“I wanted us to go together.”

 

Okay… “Ah. Tara na,” yakag ko sa kaniya.

 

Naghagdan na lang ulit kami. Ewan ko kung malas or swerte ba to, nasalubong kasi namin si Heejin. May kasama siyang lalaki. CE, based sa lanyard niya. Hindi niya pa kami napapansin kasi busy sila magusap. Buti ako yung nasa side ng railing.

 

“Heej!” Karina exclaimed.

 

Tumaas ang tingin ng babae, “Karina, hey!” Tahimik lang ako sa gilid. She turned to me, “Hi, Winter.” Ngumiti siya ng slight.

 

Nakangiti lang naman yung lalaki sa tabi. Nagbatian sila ni Karina, magkakilala na sila. She introduced me sa lalaki at tinanguhan ko lang ito. Saglit lang yung chikahan nila kasi nagmamadali yung dalawa.  

 

Karina eyed me nang makaalis na sila, “You good?”

 

Tumango lang ako. Kinikilig ako kasi sinabi niya yung pangalan ko, pero I can’t help but think about the guy she was with. Jowa niya ba yun? Kasi kung oo, bagay sila. Napansin ata ng kasama ko na tumahimik ako. She called out to me nang makaabot na kami sa exit ng building.

 

“Do you want to get coffee?” Tanong niya sa akin, she sounded determined.

 

Inalala ko yung pera ko. Matagal na rin nung huli kong punta sa SB, apat pa lang yung stickers ko. I answered her, “Sige. Starbucks tayo, ayos lang ba?”

 

“Wherever you want,” she scrunched her nose.

 

Napangiti ako sa kaniya. She’s great. I’ve been trying to convince Ning Ning na mag-warm up sa kaniya. Nakasama namin siya kumain nung isang araw. Although may pagka-aloof pa rin sa kaniya ito, I think nagiiba naman na isip niya. Mas umaamo na siya sa kaniya. Mutuals na nga rin sila sa social media!

 

The progress, amirite?

 

Marunong naman umintindi si bud. She’s open-minded, mabait yun. Mahilig nga lang mag-hold ng grudges, kahit sa maliliit na bagay. Pero like I said, she knows to adjust pag kailangan.

 

“...so every 19 stickers, may pwede akong i-redeem na product. This year, mas marami silang collection,” humigop ako sa inumin ko matapos kong ipaliwanag kay Karina yung gist ng Traditions.

 

“Heejin and Yunjin are doing the same,” kumagat siya sa kaniyang patty melt. She offered na magbayad para