Makalipas ang ilang linggo nagsimula na may kakaibang nararamdaman si Chaeyoung. Noong una hindi niya ito pinapansin at binabalewala lang. Nangyayari na kasi sa kanya ito noon pa, tuwing nalalapit na ang buwan ng Nobyembre. May mga imahe siyang nahahagip sa gilid ng kanyang mga mata. Ipinagsasawalang bahala niya lang ito at iniisip na imahinasyon lamang at dala ng stress at pagod. Namamalikmata siya kumbaga. But now, the visions were becoming more vivid and took a form of realness. Hindi niya alam pero it looks so real that she thinks she can almost touch it. Pamilyar sa kaniya ang mga imaheng nakikita ngunit hindi niya alam kung bakit. 

Nang naging mas matindi at malinaw ang mga nakikita niya sa paglipas ng mga araw ay saka lamang na-realize ni Chaeyoung na hindi lamang sila basta basta mga imahe, kundi mga alaala. Mga alaala ni Casper. May kasama itong babae pero hindi niya mapagtanto kung sino…pero base sa pigurang naaaninag niya ay may pagkapamilyar ito. 

The memories started off small. Pira-pirasong mga alaala kumbaga. They started by sight. Ang masayang mata nito habang nakatawa. Ang lukot na mga labi nito habang nakakunot ang noo. Then they expanded to touch. Ang malamig na  patak ng tubig ulan sa mga kamay. Ang mainit na hangin na dumampi sa mukha dahil sa matinding sikat ng araw. And then, to feelings. Tuwa, saya, lungkot, pighati, at hinanakit. And then lastly by sound. May halong galit at hinagpis