Nang maka-anim na buwan na silang magkasama sa bahay, natuklasan nilang kaya naman palang lumabas ng bahay ni Casper. 

Mag-iisang oras ng hindi makaalis si Chaeyoung sa waiting shed sa lakas ng ulan, hinintay niya muna itong tumila. Magbubook na sana siya ng Grab nang biglang lumitaw si Casper sa kanyang kanan. Napapitlag siya sa gulat. Paano? 

"Casper? Anong ginagawa mo dito?" 

"Ano pa ba sa tingin mo? Sinusundo kita." 

"Bakit?" 

Tiningnan lang ni Casper ang langit at saka sumagot sa kanya. "Eh kasi umuulan. Ang lakas o. Mag-aalas otso na ng gabi." 

"Oo nga, pero paano ka nakalabas? Akala ko ba hindi ka makaalis sa bahay? At saka paano mo nalaman kung nasaan ako? Hindi pa naman kita naililibot sa lugar na 'to." 

"Hindi ko rin alam." Casper shrugged. 

Kumunot ang noo ni Chaeyoung. Hindi na naman nito alam. Palagi na lang. Lahat talaga ng tungkol sa taong kaharap niya ay mahirap intindihin. Baka mabaliw lang siya kung paglalaanan niya pa masyado ng pansin. Umiiling-iling na lang siya at iniba ang usapan. "So, sinundo mo ako kasi umuulan?" Sinilip niya ang magkabilang kamay ni Casper. "Asaan na yung dala mong payong?" 

"Payong? Hindi ako nagdala ng payong eh."