Bawat yapag ay hindi kaya na ni Dahyun na katulad niya magpatuloy sa P.E. class. Nasa bench siya at nagpahinga sa lilim ng puno. Mag-isa siya duon dahil umalis ang kaibigan niyang dalawa para kumuha ng tubig. May lesson kasi para sa mga sports at basic rules, sa ngayon ay badminton, hindi naman siya maarte pero hindi niya masabi na masakit ang kanyang kamay. Sa kanya kasi ayaw niya ng attention katulad ng dati. 

 

Hindi na maaring maulit pa muli ang nangyari. Sa bagay wala naman problema sa kanya pero hanggang maari ayaw niya ng distraction. 

 

Mas gusto niya pang iba ang rason ng kanilang pag-alala o attention nila para kay Dahyun.

 

 

Flashback

Sejeong's Birthday bago umalis sila sa clubroom. 

Nandun si Wonyoung na kasama si Jennie. Nagbigay ng sorry paulit-ulit si Joy kay Jennie kahit hindi haman kailangan pa. Pati ang ibang members ay nagsabi na hindi mauulit uli ito. Si Nayeon naman ay abalang magbigay ng mensahe sa members na okay na at wag ng magalala na baka hindi na makapunta si Wonyoung. Pagkatapos nun ay nakita niya sa bandang kanan niya na andun pa rin si Dahyun. 

Si Dahyun na alam na alam niya kung paano ito naging siya nuon.

 

​​​​​​"Dahyun! Namumutla ka!" Sabay abot ng tubig na ilaglag niya. Si Nayeon naman ay tiningnan siya ng maigi kung may nakita ba siya. 

 

"Wala namang nangyari sa iyo di ba?" Huli na nang naintindihan na ni Nayeon si Dahyun.

 

"Hindi mo kasalanan kaya wag ka mag isip ng ganyan. Hindi ka useless, Dahyun. Forget the past. Iba ka na." Ulit pa ring sabi ni Nayeon kay Dahyun na walang expression sa kanya.

 

Hindi pa rin kinuha ni Dahyun ang inabot sa kanya kundi tumingin lang at nagtapos ang lahat ng nagpasalamat siya dito. Hindi pa rin pala siya okay. Andun pa rin pala ang pakiramdam niya sa ganitong bagay.

 

Pumunta sa harapan si Nayeon kay Dahyun, "Dahyun hindi mo kasalanan na umiyak si Wonyoung. Nandito ka, Dahyun." Binigyan diin niya ang bawat salita. "Kaya wag mo nang isipan pa ung bagay na iyon. Masaya na siya." Muli ay nagbigay ng mensahe kay Dahyun na nakatingin lamang kay Wonyoung na hawak-hawak ang kamay ni Jennie.

 

"Ganun kaya ang naramdaman niya din sa akin. Dapat ba ganun ginawa ko para hindi siya mawala. Ganun ang tingin niya sa akin, Ate Nayeon." Mahina pero ibang iba ito sa nakasanayan ni Nayeon kay Dahyun. Akala niya tapos na pero hindi pa dahil naaalala ni Dahyun pa rin.

 

"Walang problema sa'yo. Hindi ka nahuli kundi ayon ang dapat mangyari. Hindi mo kasalanan na hindi mo naintindihan siya dahil bata ka pa nuon. Kahit ako ganun din gagawin ko katulad nag hindi maintindihan ang nangyayari. Masaya na siya kaya wag mo nang isipan pa iyon. Hindi aksidente na hindi mo siya napigilan umalis. Iba si Wonyoung at ikaw. Dahil ikaw ay ikaw pa rin ito at hindi magsisisi si Tita sa iyo." Huli na dapat ito at sana ay magkaratotoo sabi ni Nayeon sa kawalan.

​​​​​​

"Umiiyak kaya siya katulad ng kapatid ni Wonyoung. Hindi ba sabi niya tulungan pasayahin yung malungkot na tao. Sinabi niya kasi sa akin na laging gawin iyon." Sinabi ni Dahyun sa kanya at pumunta na sa bag niya para kunin ito at pumunta sa labas.

 

Kahit wala sa tabi niya ung kausap niya, nagpatuloy pa rin siya magsalita na nakatuon sa tingin nito. "Pero alam ko Dahyun sinabi ni Tita yun para sa iyo. Sana lang ay mali ako sa iniisip ko kahit alam kong baka ikaw ang tinutukoy na sinabi ni Tita." Hindi man narinig ni Dahyun ay sinabi pa rin niya ito. Sana nga ay mali ang hinala niya kay Dahyun dahil two years na rin nung nawala si Tita. 

 

Napatay na ang bawat ilaw maliban na lang sa pwesto ni Nayeon.

 

"Nayeon tara na! Andun na rin silang lahat! Sabi ni Sejeong manlibre siya sa atin." Nasigawan siya ni JB na paalis din sa kwarto.

 

Wala na pala silang lahat at hindi napansin ito ng isang tao na mistulang hindi malaman ang gagawin sa kanyang kaibigan. Kaibigan na tinuring na niya na kapatid. Sana sa hinaharap ay makita niya na hindi maging ganito uli ai Dahyun.

 

SI Dahyun na ibang iba na kapag ngumingiti pero hindi malalaman kung hindi mariing makita nilang maigi ang taglay na nakabaon sa bawat mata niya.​​​

End of flashback

 

 

Mainit pero katamtaman lamang ang klima sa kanyang pwesto. May upuan sa bandang field, maraming wash area para maghugas ng kamay na nuon daw ay wala pa duon, at marami pang iba na nagbago na alam niyang hindi na niya makikita.

 

Nasabi yun ni Yeri na dati may greenhouse sa katabi ng grade school building pero nawala na rin. Iniisip niya kung andun pa iyon ay baka mas malamig ang simoy ng hangin ngayon sa kanyang pwesto.

 

Nahagilap niya ng tingin ang wash area at nandun pa rin sila. Na ngayon ay naglalaro na parang walang narinig na bawal gawin iyon. Sa bagay umalis na rin ang teacher nila at free class para sa GMRC. Mababait naman sila kaya okay na sa 4th quarter hindi na mag klase. 

 

"Si Dahyun ba yun."

 

"Yung dapat na sa highschool na. Siya ba yun?"

 

"Lagi na lang siyang ganyan."

 

"Ha? Ano bang meron sa kanya?"

 

"Wag kang maingay baka marinig tayo niyan."

 

"Pero tama naman siya ah. Ang weird niya para sa isang kagaya niya na laging tahimik."

 

"Oo nga!"

 

"Hala! Lagot tayo! Tumingin na siya!"

 

"Tulog ung tao, ginising pa ninyo. Sige bye!"

 

"Nakita mo yun di ba! Wag niyo akong iwanan. Pasensya na Dahyun." Nagpaumanhin ito kay Dahyun na ngayon ay nagtataka nasa kanila.

 

Mga pamilyar na mukha at boses pero hindi niya ito kilala. Wala siyang pakialam sa kanila kahit tumakbo pa sila. Sanay naman aiya na hinuhusgahan kahit anong ginagawa niya. Ang pagkakaiba lang ay hindi niya maintindihan kung bakit lagi silang lahat nakakita ng multo. Alam namam niyang sobramg puti niya pero hindi namam siya si Sadako. Ngumiti na nga siya sa kanila pero ang ending ay nagmamadaling tumakbo.

 

Hindi naman na ayaw niya magkaroon ng mga kaib