CHAPTER TEN

Messy Business

[ Minjeong’s. ]

[ 5 Months, 2 Weeks, 5 Days. ]

Isinantabi ko muna yung sarili kong feelings at yung parang medyo traumatic experience ko kanina, since I know I can handle it and I know that it could still wait. 

Mga five minutes nang hindi nagsasalita si Jimin after niyang marinig iyon galing kay Mang Tomas. Kinakabahan na ako ng konti dahil sa pagkatahimik niya, pero medyo narush naman ako since bigla siyang nagwalk out mula sa loob nung shop ni Mang Tomas. 

“Jimin, teka lang!” Sigaw ko, at muntik pa akong madapa dahil dun sa mallet na nasa sahig, kaya mabilis ko iyong pinulot at inilapag sa safe na lagayan bago ako lumabas. 

“Jimin, pakinggan muna natin yung ibang sasabihin ni Mang Tomas—”

“You’re right,” biglang sabi niya, at napahilamos siya sa mukha niya habang dumidistansya siya mula sa shop. “I-I think I should take a rest.”

Alam kong hindi ko maintindihan kung bakit ganun ang naging reaction niya dahil sa sinabi ni Mang Tomas, but the best thing I could do is be there for her just like how she was there for me nung inabangan ako ng tatay ko sa labas ng bahay nila Chaewon, and a million other things I know she did for me in a heartbeat. 

“Jimin, teka lang,” I said, and I hope na makikinig siya sa akin kahit sandali. “Pakinggan mo muna ako?” 

I see her purse her lips in a tight line, at napatakbo ako papunta sa kanya nang bigla siyang bumagsak at nagcrouch malapit dun sa mga puno, at yakap niya yung tuhod niya. She looks like she’s about to cry, at parang nadudurog ang puso ko habang pinagmamasdan siyang ganun. 

I decided to copy her—nagcrouch ako sa harap niya, at isinuklay ko yung daliri ko sa buhok niya. Inayos ko yung buhok niya at inilagay yung mga loose na part sa likod ng tenga niya, then patting her head a little bit and hoping na tumingin siya sa akin kahit ilang segundo lang. 

“Talk to me,” mahina kong sabi, hoping that she’s going to tell me what’s on her mind at the moment. “Even if it’s just you teasing me, talk to me, Jimin.” 

She laughed a little, but just as she let me hear her laugh again I could see tears rolling down in front of her cheeks that she didn’t bother wiping away—I did that for her, caressing her cheek gently, afraid that she’s going to break under my touch. 

“I’m fine,” she insists, wiping her tears away but they just kept coming and coming. “I’m fine, I’m fine, I’m fine…” 

“You’re not,” I said, and I don’t even care kung may mga taong dadaan dito and find us weird for this. “It’s okay that you’re not. It’s been an overwhelming few weeks for you, since your life has changed so drastically, ‘di ba?” 

She nods, and I wipe her tears again even if it is never ending. 

“I-I just… I’m sorry for this, Minjeong. You’re not supposed to see this—”

“It’s okay,” I said, hoping that this reassurance could calm her down, enough for her to talk to me—if she wanted, of course. “You don’t have to put up your walls around me, you know. Ako lang ‘to, si baby bunot mo.” 

I laughed a little upon saying that, and she did as well. Tumayo na siya, at tumayo na rin ako tapos pinagpag ko yung dumi na dumikit dun sa denim overalls ko. 

“I’m better now,” nakangiti niyang sabi, at nakahinga naman ako ng maluwag kahit na medyo maliit yung ngiti niya than before. “But I don’t think I can talk to him muna, for now.”

“Okay lang ‘yon,” nakangiti kong sabi, at tinignan ko uli yung shop at nakita si Mang Tomas na pinapanood kami ng tahimik—hindi ko alam kung kelan siya nagstart manuod sa nangyari, pero wala na ‘rin akong pakielam. “I’m going to take you home na—”

“Can I sleep in your room muna? I…”

“Of course,” I said, at inalalayan ko siya pabalik ng bahay ni Chaewon—well, parang bahay ko na din—at tahimik kaming dalawa na naglalakad, unlike kanina na puro hagikgikan. 

“A-Are you alright?” bigla niyang tanong nung nakalampas na kami sa BnB ni Aling Pacing. Nagtataka pa ako kung anong ibig sabihin niya, pero sakto naman na naalala ko yung nangyari kanina bago ang revelations. 

“Ah,” natulala ako ng konti kakaisip ng sagot. “Okay naman na ako. Medyo nagulat lang ako since out of nowhere din yung paghagis ni Mang Tomas nung mallet.” 

That’s a tale for another day, I guess? Ayoko din namang sumakit ang ulo ko since ganun ang nangyayari kapag tinatry kong alalahanin ang mga bagay-bagay tungkol sa childhood ko. 

“Maglalagay nalang ako ng sign sa pintuan na ikaw yung tulog sa loob, just in case may biglang pumasok. Sabihan ko nalang si Chaewon na ‘wag ka istorbohin, so you can sleep for as long as you want, okay?” 

Jimin nods (adorably) as we enter the house and the room I’ve been using, tapos nahiga na agad siya. Kinuha ko yung doll na nakaupo sa table kung saan namin iniwan iyon kanina bago umalis. Itinabi ko iyon sa kanya, and she immediately snuggled into it as I put the covers on her. 

“Pahinga muna kayo ni baby bunot, okay? Balik ako later to check on you.” 

“Thank you, Minjeong.” she says, and her eyes flutter shut as I close the door. 

“No worries,” I muttered under my breath, at paglabas ko medyo nagulat naman ako—hindi ang tatay ko ang nag-aabang sa labas ngayon, kung hindi si Mang Tomas.

“Minjeong,” pagtawag niya sa akin, pero hindi ko alam ang gagawin ko kaya iniwasan ko nalang siya tapos dumiretso na patungo sa farm. 

“Minjeong, pakinggan mo naman ako.” biglang sabi niya uli, at hinarangan na niya yung dadaanan ko kaya napatigil na ako sa paglalakad. “Gusto ko lang mag-explain—”

“Mawalang galang na po, pero hindi naman po kayo dapat mag-explain sa akin, dapat kay Jimin,” pag-eexplain ko, at medyo nag-aalangan na din akong kausapin siya since wala naman siyang kasalanan sa akin kundi yung muntik niya ako tamaan kanina. “Siya po yung pinagtaguan niyo ng sikreto dito. Alam niyo naman po na dadating siya dito, pero hindi niyo pa rin po sinabi yung totoo.” 

Natahimik siya dahil doon, at kinuha ko nang chance iyon para maglakad na palayo at bumalik na dun sa farm, kung saan alam kong naghihintay sila ng susunod na order para dun sa farm. 

“Yo,” pagtawag sa akin ni Jaemin na nagliligpit na ng mga gamit since natapos na rin nila yung renovation ng bahay after two weeks. “Kita ko si Tito Tomas dun ah. Anong nangyari?” 

“Wala,” mahina kong sabi, since alam kong privacy iyon ni Jimin. “Nasa sa’yo kung tatanungin mo yung nangyari, pero suggestion ko na wag nalang—”

“Tangina mo, Minjeong!” 

Muntik na nga ako tamaan ng wooden mallet kanina, tapos hindi pa ako nakaiwas ngayon sa malakas na sapak ni Jeno. Napaupo ako sa lupa, at buti nalang naiwas ko yung pwet ko dun sa isang tanim dahil baka mas lalo akong nainis dahil sa lalakeng ito. 

“Jeno, kumalma ka nga!” inis na sabi ni Jaemin at tinulungan akong tumayo, pero sinalag ko lang yung kamay niya at tumayo mag-isa. Susugod pa dapat si Jeno pero sinipa ko siya ng malakas sa may tuhod niya, dahilan para bumagsak siya sa sahig na hawak iyon. 

“Anong problema mo?!” inis na sabi ko, at medyo naguilty din ako kaya tinulungan ko siyang tumayo pero pinalo niya lang yung kamay ko palayo. 

“Alam mo naman na gusto ko si Karina, ‘di ba?” inis na sabi niya at tumayo, tapos susugod pa siya uli pero medyo lumayo na ako at hinawakan na siya ni Jaemin para di na siya sumugod uli. 

“Alam ko naman iyon—”

“Eh bakit pumapapel ka?” inis na sabi niya, at napansin ko na nagrush na rin sila Ryujin palapit sa amin. “Alam mo namang gusto ko siya, bakit inuunahan mo ako—”

“Hindi kita inuunahan, gago ka ba?” inis na sabi ko, at yung kabuuan ng galit ko naibuhos ko nalang dito sa moment na ‘to, sa kanya. “Ginagawa ko lang yung best ko para maalagaan siya, since bilin yun ng ate niya. Kasalanan ko ba na ayaw niya sa’yo?” 

That must have hit a nerve with him, since nagawa niyang umalis dun sa pagkakahawak ni Jaemin sa kanya at sapakin uli ako, tapos hindi pa siya nakuntento at sinapak pa ako ng paulit-ulit habang napahiga na ako sa lupa. 

I tried my best para salagin yung mga sapak niya, kaso napakabigat niya na nagpahirap din para hindi ako makaalis mula sa position ko. 

“Jeno, tama na!” may malakas na pagring na namalagi sa tenga ko, pero narinig ko pa rin yung boses ni Ryujin na nagmamakaawang umalis na si Jeno mula sa pagsapak niya sa akin habang tinatry naman ni Jaemin na alisin siya sa taas ko. 

Nung mawalan siya ng hininga kakasapak sa akin, ginamit ko yung chance na iyon para sipain siya sa private part niya, tapos sinipa ko uli siya sa midsection niya para tuluyan na akong makatayo at umatras mula sa kanya. 

, ang sakit ng mukha ko. Lagot ako kay Ate Seulgi nito. 

“I’m sorry na napakafragile pala ng ego mo na hindi mo matanggap yung rejection ni Karina,” naiinis kong sabi at ipinunas ko na yung white na shirt ko habang inaakay na ako ni Ryujin, Lia tsaka si Ningning palayo nung farm. “Hindi mo ba naisip yung mararamdaman ni Karina ‘pag nalaman niya na sinapak mo a