CHAPTER FORTY THREE Home is Where You Are     [ Minjeong’s. ]   [ Six month clock has resumed. ]   [ 0 days left. ]   “Right there... , Jimin...”    “Do you even feel this, baby?”    Nakaluhod si Jimin sa harap ko. Nakatawa lang ako sa kanya habang pilit niyang minamasahe yung dalawang binti ko—inaacting ko lang na nararamdaman ko yung ginagawa niya, pero hindi naman talaga.    “...no? Pero ang cute mo kaya.”    Jimin rolls her eyes at me at tumayo na. Hinila ko siya at iniupo sa kandungan ko, though she yelped as the wheelchair we’re both sitting on moves slightly with the extra weight pero nasandal naman kami sa pader. Hinila ko siya at hinalikan, and she kisses back almost as immediately pagkatapos niya akong akbayan at higitin palapit sa kanya lalo.    “Hmm, still a good kisser,” rinig ko, at hindi na ako sumagot. Instead, I kissed her harder than earlier, my hand playing with the hem of her shirt, taking another second to push my finger underneath. “Still so good to me, pup.”    “Baby,” I said, pulling away for a second habang nilalandas ng kamay ko yung balat niya. “You want me to...?”    “Do you want to?” mapang-inis niyang tanong. “We can... if you want to, pup.”    May kilabot na dumaan sa sistema ko nang maramdaman ko ang kamay niyang hinihimas ang likod ko. I could feel it. Feel every ministration she’s making, feeling everything as my breath hitches in my throat at hindi ko mapigilan na mapasinghap—when I open my mouth to do that, Jimin took advantage of it and kissed me again.    “W-Wait,” I said, setting off panic as her kisses migrate to my neck, at tinatry ko talagang isara yung bibig ko so I could limit the noises I’m making. “Jimin, baby—”    “If I eat you out, would you be able to feel it, pup?”    Heat sets off my stomach as she says those words. Shet, aangal pa ba ako?    Binuhat na ako ni Jimin from the wheelchair at papunta na sana kami sa kama nang biglang bumukas yung pinto. Muntik na akong maibagsak ng girlfriend ko sa sahig. Nagpapanic pa kaming dalawa dahil medyo magulo yung buhok ni Jimin at feel ko may marks na kaming dalawa sa leeg at kung saan pa man, pero napakapit nalang ako kay Jimin nang makita na namin kung sino yung pumasok.    “Mukha kayong mag-asawa,” natatawang sabi ni Chaewon, habang si Minju naman inilapag yung mga dala nilang pagkain sa mesa. Nang naibaba na ako ni Jimin pabalik sa wheelchair, nakita ko rin na dumating na sila Yunjin tsaka Kazuha, pati na rin sila Ningning at Aeri—hala, lahat sila nandito?    Ay, oo nga pala. May plano nga pala akong ganun.   “Hindi na secret yung hidden lake niyo,” natatawang sabi ni Ningning sa amin. Bago pa man makapagreact si Jimin, itinulak na ako nila Ningning palayo, papunta dun sa converted na garden slash mini lake pool na pinagawa pala ni Jimin habang nasa comatose ako sa ospital. “Hiramin lang namin si Minjeong sandali, ha!”    Magsasalita na sana si Ningning ulit pero hinabol kami ni Jimin palabas ng garden. She kissed my cheek at nilatagan yung hita ko nung blanket na inalis niya kanina nung muntik na sana kaming maglambingan sa kama. Nginitian ko siya at hinalikan ko ulit. She snapped her fingers at tumaas ang kilay ko nang biglang humarang sa lahat ng exit nung garden ang at least sampung mga lalakeng mas malalaki pa ata ang katawan kesa sa mga bodyguard namin noon.    “Just a precaution, baby,” bulong niya sa akin, at tumango ako sa kanya. “I just don’t want to lose you again.”    Hinintay ko muna siyang makabalik dun sa loob ng bahay at tulungan sila Minju na maghain ng lunch namin bago ako magsalita kela Ningning, na hangang hanga naman sa mga bodyguard na nakaistasyon sa paligid ng bahay namin.    “Girl, papasukan ng langaw yung mouth mo.” natatawang sita ni Lia, at si Aeri pa talaga ang nagsara ng bibig ng bestie ko. “Infairness kay Karina, ha... Ay, is she not going back to San Lazaro, like ever?”    Napapout ako doon. “Ano... ewan ko kung kelan, basta sasama naman ako sa kanya. You all know naman na binigay ko na uli kay Ate Taeyeon yung leadership ng KK Corporation, ‘di ba?”    Yun yung isa sa mga bagong balita pagkatapos ng nine months na nakacomatose ako sa hospital na ipinatayo ko sa San Juan para sana makatulong sa mga naninirahan doon. Who knew na ako pala makikinabang doon, ano? Pero yun nga, nagawan ni Sinb at ni Yeji ng paraan na maibalik kay Ate Taeyeon yung leadership kahit na nawala sa kanya iyon dahil sa kasunduan na ginawa ni Mama dati.    Nandito na lang ako sa bahay namin na ipinatayo ni Jimin habang nasa ospital pa ako—sa isang bakanteng lote na malapit sa hidden lake na pinagdalhan ko kay Jimin nung first time niya sa San Juan. Hindi ko alam kung bakit, pero ibinigay na niya kela Chaewon yung title nung lupa ng farm ng lolo niya—ilang beses na nga rin pinilit ni Chaewon na ibalik, kaso ayaw na tanggapin ni Jimin ulit.    “It’s for the best,” yun ang sabi sa akin ni Jimin nung tanungin ko siya about that. “I don’t have any use for that farm anymore, Minjeong. Better to give it to someone who can take care of it.”   “Here’s the ring,” nakangiting sabi sa akin ni Aeri pagkatapos kong matahimik dahil sa pag-iisip. “This is Auntie Jooyoung’s almost wedding ring, I got it from Tobias Yoo, so you better take care of that, alright?”    Balak daw kasing pakasalan ni Sir Thomas yung nanay ni Jimin noon, si Tita Jooyoung. Hindi lang siya natuloy kasi pumanaw na si Sir Thomas the day na dapat isusurprise niya si Tita, kaya si Sir Tobias nalang yung nagtabi ng singsing. Hiningi ko talaga iyon dahil alam kong yun ang dapat kong ibigay kay Jimin.    “Sis, pano gagawin mo? Paano ka makakapagpropose ng romantic, eh hindi ka makakaluhod?” Ningning jokes, at sinamahan ko na lang siya ng mukha habang tinitignan ko pa rin yung singsing.    “Napakabastos talaga ng bibig, Luningning. Balik na tayo, baka magtaka pa si Jimin.”   Itinulak na ako nila Ningning papasok sa living room ng maliit namin na bahay. Agad na bumati sa akin si Jimin na nakangiti, hinahalo yung sauce ng spaghetti dun sa pasta. Hinihiwa na din ni Minju yung chicken, tapos nandito na rin si Jeno na agad naman akong binati. Lalapitan sana niya ako kaso inutusan siya ni Jimin na buhatin yung cooler ng mga drinks na dala nila.    “I wouldn’t ask for anything else,” I whisper, controlling the wheels of the wheelchair to move forward at pumunta ako sa tabi ni Jimin na agad naman akong sinubuan nung spaghetti na luto nila Chaewon.    Tatlong buwan na nakalipas nung nagising ako sa nine months na comatose na dinanas ko after nung pagdukot sa akin ni Kihoon at ni Jaemin at yung unscripted na pambubugbog at torture nila sa akin. Nabalitaan ko na si Ate Taeyeon daw ang mismong pumatay sa tatay niya dahil sa nangyari—after nung signing namin ng pagrelinquish ko ng claim dun sa leadership ng company, hindi ko pa siya nakikita uli.    May side sa akin na nagooverthink kung sinisisi ba ako ni Ate Taeyeon sa lahat. I mean, nung ako pa yung naging CEO ng KK Corp ng limang taon, ilang beses akong nagtext sa kanya na nag-aapologize at nagpapasalamat dahil sa ginawa niyang sakripisyo para sa akin. Nirisk niya lahat para sa akin, at humantong pa sa punto na she had to kill her own father for me.    Tapos, nabalitaan ko rin yung ano... Yung tungkol kay Tito Lito.    No, tungkol kay Papa.    Hindi ko pa siya nabibisita kasi una, busy si Jeno at gusto ko kasama ko siya sa pagbisita sa puntod ng tatay namin. Pangalawa, natatakot pa rin ako kahit konti na sumakay sa kahit anong sasakyan kahit na alam kong plano ko naman talaga yung kidnapping na nangyari. Pangatlo, nagiguilty pa rin ako na dahil sa plano kong nagkandaloko-loko at the last minute, naging casualty pa siya.    “He’s going to do that for you either way,” yun ang sabi ni Jeno sa akin nang magkausap kami sandali sa phone call na ako na mismo naginitiate sa aming dalawa. “Hindi galit sa’yo yun, Minjeong. Hindi rin ako galit sa’yo. Okay? What matters is you’re alive and well, so ‘wag ka nang mag-alala.”    Tatlong buwan... Come to think of it, yun yung time frame na natira sa six months ni Jimin na temporary siyang titira dito sa San Juan. Natapos na yung time na iyon, at inabot man ng ilang taon bago matapos pero masaya ako na si Jimin ang kasama ko dito.    “Ang lalim naman ng iniisip mo, baby.”    I blinked once or twic