MPM 8

 

Napakagat ka ng labi na humarap sa salamin dahil para yatang mapupunit ang mukha mo sa kakangiti.

 

Sobrang saya lang to be with someone you love, nandito ko sa cr ng MOA at naglalabas ng kilig buti nalang wala pang tao.

 

Gosh, nung napatingin ka sa salamin ito ba yung sinasabi nilang love looks good on you?

 

Napagdesisyunan mong paklamahin ang sarili by washing your hands, busy kang nakayuko when suddenly you stopped midway sa ginagawa mo dahil may tumawag sayo.

 

“Iha? Karina?”

 

Nabura yung saya mo, literal kang nanigas sa kinatatayuan mo. Your eyes meeting through reflection sa mirror. You look visibly shaken ng mapagtanto kung sino iyon.

 

“Ninang?”

 

Jeno’s mom, college friends ang mga magulang niyo. Para kang nawalan ng hangin when you realized na baka your ninang must’ve seen you kanina pa.

 

“Oh my god, iha hello!”

 

You were abruptly turned around nung hinila ka ng Ninang mo para ibeso.

 

“It’s nice to see you here. I heard busy ka raw sa council duties mo kaya you weren’t able to join us last time nung dinner.”

 

“Yes po, marami lang pong inaasikasong program ang SC this semester.”

 

Nahihiya mong sagot.

 

“Talagang ready ka na sundan ang ate mo sa pagiging school president next year.”

 

“Ninang..uhm hindi pa po kasi finalize yung decision if I would run next year.”

 

“Bakit naman hindi iha? Actually si Jeno nga ineencourage namin to try na magjoin sa SC since graduating na kayo pareho, last year niyo na.”

 

“I’m afraid magiging super hectic po sa mga subjects especially we’ll have our thesis na rin po.”

 

“Naku, iha, I’m sure kaya mo yon pagsabayin. By the way, since you’re here na rin why not join us for dinner? Jeno’s looking for a resto pa, I’ll tell him to reserve one more seat.”

 

“Thanks, Ninang but no need na po. I’m actually with uh a friend kaya I can’t join you po.”

 

“Sayang naman, sige iha. I’ll see you next time. Send my regards to your parents, ok?”

 

Nung nakaalis na ito, tsaka ka nagpakawala ng hangin. Nasusuka ka, para kang naduduwal sa takot at kaba. Natulala ka.

 

What if nakita nila? What if they saw you and Winter?

 

!

 

Kung nakita yon ni Jeno of course makikilala nya si Winter. Both of you had been so careful, you act like you don’t know each other sa school and if Jeno sees Winter with you, ano nalang kaya ang maiisip nito?

 

It will only create suspicions. Hindi rin nakatulong that everyone in school knew Winter is biual. Side effect ng popularity ng pagiging nasa banda niya na too much info ang alam about her.

 

Worst, makarating sa Dad mo that you were hanging out with someone like Winter.

 

Bakit kasi sa lahat pa ng lugar nagkataon pang nandito sina Jeno at pamilya nya?

 

Napahigpit ang hawak mo sa lababo at walang kamalay malay sa paligid mo. You were just too frantic and too scared to function well. Hindi mo napansin na may lumapit sa iyo.

 

“Guess who?”

 

Bulong nito sayo. You can’t help but to be consumed by the negative emotions earlier leading to your outburst.

 

Just what the hell is she doing? Wala kang time to deal with her childish antics dahil hindi ka na nga magkanmayaw sa pag-alala about the possibility that Jeno finds out na the two of you are together.

 

You harshly pulled her hands away from your eyes.

 

“Winter, ano ba?!”

 

You glared at her. Unti-unting nabubura ang pilyang ngiti nito sa pagkakataas ng boses mo.

 

“Chinecheck lang kita kasi kanina ka pa dito sa loob.”

 

“And? This is your way? Gosh, para namang bata!”

 

Hindi mo mapagilang mainis, can’t she read the room?

 

“You know what? Let’s just go home!”

 

What a way to end you’re supposedly best day ever.

 

—

 

“President sama ka na!”

 

Rinig mong pamimilit ng mga kasamahan niyo sa student council kay Miss Pres. Dinner + Karaoke daw as a treat para sa matagumpay na foundation week.

 

Nasa tabi ka na ni Arin while you watched yung mga kasama niyong ayain si Miss President, hindi mo na rin hinintay ang sagot niya dahil busy rin naman kayong mag-usap ng katabi mo.

 

“Winter, you think this will work?”

 

Palihim niyang tanong sayo.

 

“Goal naman natin to get as much info diba?”

 

“Natatakot lang ako, tingin mo may makukuha na tayo?”

 

“Sana...”

 

Napatigil ka sa malakas na hiyawan, mukhang napapayag nila yung masungit na Presidente. Nagkakatuwaan pa ng bigla namang napansin kayo sa gilid.

 

“Uyyy Arin at Winter ba’t kayo nagsosolo?”

 

Sita sa inyo ng mga kamember niyo. Mga marites talaga hayyy!

 

“Mga maissue lang kasi kayo. Oo nga pala, saan kakain?

 

Pabiro mong sagot at nagpaalam sa kanila sandali. Kasi naman hassle tong si Ning kasi sumama pa sa pinsan mo kaya ayon susunduin mo siya at sabay kayong susunod sa SC dinner.

 

Agad mong tinext ang pinsan mo kung saang lupalop niya ba dinala si Ningning.

 

“Hoy Gi! Pakawalan mo na yang si Ning. Pagkami di umabot sa libreng dinner, sagot mo lunch ko 1 week.”

 

Nakita mong inirapan ka ng pinsan mo. Aba, aba!

 

“Saan ba kayo kakain ni Ningie?”

 

Aywow Ningie daw, amputcha alam mo ang galawan nitong pinsan mo.

 

“Bakit sama ka? SC members lang allowed don.”

 

Parang wala yatang balak pakawalan ng pinsan mo si Ningning pero di pwede yon sayang yung libreng dinner at yung plano mo. Kaya naman hinila mo na si Ning at wala na nagawa ang iyong pinsan.

 

“I’ll take you out next weekend nalang?”

 

Yuck talaga itong pinsan mo, take out daw pucha ginawang pagkain si Ningning.

 

“S-sure, Ate Gi...”

 

“Hoy Winter umayos ka ha, ingatan mo yan!”

 

Minsan talaga di mo gets tong Ate ay ewan bahala siya basta iingatan mo naman talaga kasi the plan fails kung wala si Ning. Nakaalis na kayo ng building ng kaibgan mo when you turned to her para kausapin sya.

 

“Ning, kilala mo ba si Chenle Zhong?”

 

Napatingin ito at nabigla, kunsabagay out of the blue nga naman ang tanong mo.

 

“Oo, Half-chinese din kasi yon eh kaya nakilala ko sya before. Bakit?”

 

“Ah wala naman... kagrupo siya nina Jeno diba?

 

Tumango ito kaya napangiti ka ng lihim, now it all makes sense.

 

—-

 

“Tagal niyong dalawa!”

 

“Oo nga.. gutom na kami!”

 

“Edi sorry na, ano pwede orderin?”

 

Naupo kayo ni Ningning sa side ng mga kapartido mo. Pinaghila mo ito ng upuan at umopo sa tabi niya. Busy ka maghanap ng menu book sa table nyo nang may nagsalita.

 

“No need na, I already ordered for you. I mean para sa inyo.”

 

Ayyy paladesisiyon talaga kahit kailan, charot. Himala talaga at kinakausap ka ni Miss President.

 

“Oh diba best President talaga?”

 

“Ang thoughtful naman ni Miss Pres!”

 

Sabi pa nung grupo nila, edi okay anong konek?! You looked slightly at her, umiwas na rin sya agad ng tingin. What was she thinking?

 

Bakit all of a sudden eh pinapansin nya ang presence mo? Binaling mo na lang ang atensyon mo sa mga katabi mo at sumali sa usapan nila. Hindi mo lang kasi maintindihan kasi kahit ang dami niyo sa loob, you feel suffocated dahil sa kanya.

 

Hindi pa ba sya tapos? Wasn’t her confusing actions sayo during the fair enough?!

 

You watched na magsidatingan ang inorder na pagkain. Gusto mong umiyak sa tuwa dahil sa unagi, katsudon at tempura sa harapan mo.

 

Ahh she still remembers your favorites.

 

—-

 

“Winturrrr, kansha ka!”

 

“kanta ka naman.”

 

“Sample! Sampolllll!”

 

Lasing nilang udyok.

 

“Tagal na nung last mo performance niyo.”

 

Nandito kayo sa isang KTV at dahil college students na naman na kayo ayon nagkayayan uminom. Pinauwi niyo na lahat freshmen at sophomore representatives, kasama na ron si Ning.

 

Kaya magdamag mong kadikit si Arin, looks like mababa ang tolerance niya at ang clingy nya sa mga katabi niya, sa iyo. While some of you opted not to drink gaya mo, kayong mga may dalang sasakyan. Well, hiniram mo kasi yung kotse ng Ate Giselle mo.

 

Nga naman, the last time you sang sa school ay yung nagselo— nevermind.

 

“Onga, Win. Please!”

 

Nakakaloka pala malasing tong si Arin jusko, nagpapacute but you can’t say no to a pretty girl kaya kinuha mo ang mic at nagsimulang pindutin sa remote yung number.

 

Oo kabisado mo, ginawa mo kasing mantra ito ever since nakipagbreak siya sayo. The familiar melody began to play.

 

Kung Ayaw Mo Na Sa Akin

 

—-

 

She just really knows her way sayo.

 

Iihhh kasi naman eh! Diba dapat galit ka? Kasi muntik na syang bumagsak sa isang subject nya kakalaro ng ML at COD.

 

Andito ka ngayon sa kwarto mo at nakasubsob sa unan. Pinanginggigilan ito habang nakatuon ang atensyon sa cellphone.

 

Paano ba naman kasing hindi ka kikiligin? Eh Winter just sent you a file, a voice recording to be exact, it’s her song daw para sayo.

 

She wrote a song for you!

 

Hindi mo na namalayan that you’re slowly being lulled to sleep by it, seemingly nakalimutan mo na yung atraso nya at pagtatampo mo sa kanya.

 

Dahan-dahang bumabagsak na yung talukap ng mga mata mo pero nakangiti ka pa rin while having your thoughts with her.

 

Kunsabagay minsan napapaisip ka na baka nga peyborit ka talaga ni roldt kasi He gave Winter to you.

 

You can’t wait to see her this weekend, lagot siya sayo kasi yung naipon mong tuwa at kilig nitong buong linggo ibubuhos mo na.

 

Nagpaubaya ka na sa antok and wished na sana you dreamed of her tonight.

 

Damn, if only she knows how down you are for her. Hayyy Winter, what do I do with you?

 

 

—-

 

You locked eyes with Karina while singing a particular verse.

 

Kung ayaw mo na sa akin, di na kita hahabulin

 

Nung natapos mo ang kanta, napansin mong inabot niya yung shot glass na pinapaikot at she just emptied it as if the tequila is just water.

 

“Oh, President?”

 

Nagulat ang lahat kasi just like you, tumanggi rin siya na uminom kanina but she suddenly took a shot?

 

“It didn’t taste so bad kaya I’ll join you na rin guys...”

 

“Yun oh!”

 

“Sige, tara shot tayo Karina.”

 

Everyone’s too keen na painumin ito hanggang sa nakarami na. Ang daming tumba sa inyo, pati si Arin na katabi mo jusko knockout!

 

“Uhmm, ano pano pala si Pres?”

 

Nagtanong si Jaemin yung auditor nyo, isa sya sa may dalang kotse kaya nakatoka siyang iuuwi ang mga taga south. Sinilip mo rin ang iba, walang nagvolunteer. Of course, they wouldn’t know kung saan ang uwian nito especially yung unit nya kung saan muntik ka na magpabahay ayy charot!

 

Masyadong magaling ang ex mong magtago. Well, ikaw pala ang tinatago.

You sighed yung operation kalas mo mukhang tinetest ng mismong salarin.

 

“Ako na sa kaniya, yung mga frenny niyo nalang asikasuhin ninyo,”

 

“Alam mo?”

 

Nagmamaximum yung sagap ng signal ng mga marites.

 

“Ah hindi, itatanong ko pa kay ate Gi. Magbes silang dalawa.”

 

“Ay oo nga pala, magpinsan kayo.”

 

“Sige, Winter ikaw na bahala sa mga taga north tsaka kay Pres!”

 

—-

 

Karina is the only one left sa sasakyan ng ate mo, you let out a big sigh and started driving papunta sa unit niya.

 

Hanggang ngayon kabisadong-kabisado mo pa rin, hindi na yata mawawala yung mapang nakaengrave sa isip na uwian.

 

As if sa kanya ka pa rin umuuwi.

 

Napatapak ka pa sa accelerator para lalong bumilis ang takbo, you just want to end this day quickly. Aaminin mo her being in the passenger seat, the close distance between the two of you suffocates you.

 

Natatakot ka to do something that will make you back to square one. Hindi pwede, you’re all set to let her go.

 

To move on, to finally move forward

 

After 15 minutes, nakarating na rin kayo sa taoat ng unit nya, you turned towards her and was supposed to unbuckle her seat.

 

Kaya lang di maiwasang mapatitig, she sure did look more mature compared to the first time you met her. Ayaw mo mang aminin but the HS Karina was your favorite.

 

Natatandaan mo pa kung paano magwala yung mga paru-paro sa loob mo at hindi ka noon nakapagsalita sa takot na baka magsilabasan sila sa harap niya.

 

Kaya you contentedly admired her from afar buong high school years ninyo. You reached out para ayusin yung buhok niya. Di mo yata kayang gisingin siya, sumandal ka sa upuan at huminga ng malalim.

 

You looked at her again, this time hinayaan mo ang sarili mong malasing sa imahe niya dahil binulong mo na sa isip mo na sana ito na yung huli.

 

You wished this is the last time that you’ll allow her to hurt you. Yung ngayong Karina kasi, every time you look at her, all you can feel was regrets, longing and heartbreak.

 

You decided na it was enough, you already gave yourself the time para to come terms na you’re not meant for Karina. Kaya naman binuksan mo na yung pinto and walked to the other side para buhatin sya. Buti na lang at she kept the spare key of her apartment dun sa luma nyang pinaglalagyan.

 

Even yung loob, ganun pa rin ang ayos ng apartment nya. Nagstruggle ka pa sa pintuan ng kwarto niya. Once you have settled her down sa bed niya, kukumutan mo na dapat siya nang may mahagip ang paningin mo sa gilid ng unan niya.

 

Isn’t that your plaid shirt?

 

Napatigil ka for a moment pero hindi mo na lang yon pinansin at inayos ang kumot niya. Nagulat ka pa nung upper body nya na ang icocover mo, kahit madilim you are sure as hell, nagtama ang mga mata niyo.

 

Kanina pa ba siya gising?

 

“Win..”

 

She mumbled sleepily as if she’s dreaming, para bang di mapakaniwala. Pero pinutol mo ang tingin sa kanya, okay naman na siya tapos na ang trabaho mo, makakauwi ka na.

 

Pero it seems like may iba siyang plano when she held your wrist and her other hand pulling you down by your collar. She meets you halfway.

 

The ?!

 

She just ing kissed you.

 

It took you for a while bago ka makarecover sa gulat. Sinigurado mong nakadistansya ka na and glared at her. Pinunasan mo ang labi mo ng marahas, just what the hell is she thinking?!

 

“Winter.. you’re really here...”

 

Hindi niya makapaniwalang tugon, sitting up while she looks at you with, hindi ka sure sadness? hurt? Kahit ano pa yon, you shouldn’t care. You tried to calm yourself again, damn, your heart beats so fast. How long has it been since your last kiss?

 

Isang halik lang pero sapat na naman yon para guluhin ka, yung puso mong nagwawala at gustong sumama sa kanya. Hindi, hindi pwede!

 

You were about to reach her room’s door when you froze dahil she hugged you from behind, stopping you from leaving.

 

“I’m sorry...”

 

Bulong niya but loud enough to reach your ears na kung makikita niya siguro ay namumula na sa galit, eh kasi ano ba tong ginagawa niya?!

 

“Jagi, I’m sorry!”

 

Kahit lasing she tried to straighten her words para maintindihan mo when she felt na kumakawala ka sa kanya.

 

Tangina. Umiiyak na rin siya.

 

Pagod ka na, pagod na pagod ka na. Kaya pinipilit mong tanggalin ang mga braso niyang nakapulupot sa iyo. Mas lalo niya lang hinihigpitan ang yakap at mukhang walang plano bumitaw.

 

“Ayaw mo na ba talaga sa kin, Win?”

 

Pagod ka na, pagod ka ng maging bihag ng nakaraan niyong dalwa na hinding-hindi naman na madudugtungan.

 

“Ayoko na, Karina.”

 

..

 

...

 

....

 

.....

 

“I can’t believe you!”

 

Ang taas-taas na ng boses niya, kahit pa siguro anong sabihin mo maski yon hindi nya maririnig.

 

“Hindi lang ako nakapunta, this is what you do?!”

 

“Kari—“

 

“Winter, nakakapagod na.”

 

Tinalikuran ka niya na para bang hindi importante na makapagpaliwanag ka. Na kahit anong pang eksplenasyon na meron ka, hindi na non mababago ang nasa isip niya.

 

“Hindi ko na kaya, nakakapagod yang pagiging childish mo!”

 

“Rina, sandali lang naman”

 

Sinubukan mong makatayo pero hindi mo pa rin kaya, hindi mo man lang madepensahan ang sarili mo. Kani-kanilang di maipinta ang saya mo nung siya ang nakita mong pumasok sa pintuan.

 

Ngayon, pati yung pinto sa puso niya mukhang isasarado na rin niya. As if hindi pa sarado ang utak niya, when she chose na panindigan yang perspective nya about sayo, sa pagiging childish mo raw.

 

Ang unfair, napakaunfair niya.

 

“Ayoko na, Winter. It’s best that we just end this.”

 

 

 

--

 

hehe hi sori naaa di ko siya ganito naimagine haytzzzz i at writing. Huhu anw, see u sa next chap! Time to hear and see Rina's side of things...🥶🥶🥶thank you sa paghihintay at pagbabasa... malapit na matapos tong MPM hayyy hahahahahha